ερημια

Το βλεμμα σου, αχ αυτο το παραπονο σου, βουβος αντιλαλος μεσα μου
Τα χερια σου, πεισματικα κλειστα σε γροθιες, το βραδυ ανοιγαν νυχτολουλουδα
Τα υγρα σου, γαργαρα ποταμια που μοιριζαν ανοιξη
Οι ποροι του σωματος σου, ρουφουσαν αλμύρα απ τα δακρυα μου
Τα ποδια σου, σηκωναν περηφανα και αγερωχα ολη μας την υπαρξη
Τα λογια σου, κρεμονταν ορφανα παιδια στο λαιμο μου
Οι αξημερωτες νυχτες μας, γεματες σκιες και υφαιστεια ανενεργα

Η ατελειωτη ερημια μου, που δεν παλευεται πια