Η ανακριση

Αυτο το αγκαλιασμα αλλαζει
Τα βλεμματα μας , πενθιμο εμβατηριο

Αυτο το αγκαλιασμα δεν φερνει πια ριγος

Βλεποντας σε μεσ' την πλατεια μονη σου, σ’ αναγνωριζω μετα απο καιρο
Οι γιατροι σε κοροιδευουν για τον πονο στο στηθος σου
Κι εγω θα σ εχανα απο λεωφορειο στην διασταυρωση της γειτονιας σου

Σ εχασα μεσ’ την αμηχανια του αγκαλιασματος

Το κεφαλι σου γυριζει
Σου διαφευγουν εννοιες, κλεινεις τα ματια

Τι αλλο να ομολογησω εγω μπροστα στον ανακριτη ;
Μονο τον θανατο σου εκρυψα.

Τα σωματα ξερουν καλυτερα απο εμας.

Απο μια μαυρισμενη καντυλα ανεβαινει δεξιοστροφα το φως
στα κιτρινα προσωπα μας κι ειμαστε πια μονοι μας στο ελεος του