πλατεια Αριστοτελους

Διπλα απ την πλατεια Αριστοτελους
δεν περνουν πια σε κανονικα δρομολογια τα καραβακια

Ειναι οι μνημες μας κουλουριασμενες
πανω στις στεγες σπιτιων και αποθηκων
ν’ αγναντευουν κατα θαλασσα μερια

Σε καθε σταυροδρομι κολλημενοι στους τοιχους παραφιλουν οι φοβοι μας
και μετρουν τις βολτες μας

Εμεις συνωμοτουμε ολο και πιο συχνα
στις κερκιδες των γηπεδων πώς να αποφυγουμε την κατασχεση των διαβατηριων μας
και να ξεχωριζουμε τις φωνες μας απ τις σειρηνες των ασθενοφορων

Και πώς μου φαινεταιπως εχοντας χασει ζυγαριες και σταθμα
μεσ’ σ’ αστρονομικα μεγεθη αορατων συμβασεων
μια λυπημενη πνοη αερα
μας χαλαει την ισορροπια ;
Μια πνοη κρυου αερα μας ερημωνει

Κι ενα λευκο πουπουλο αρχιζει να στροβιλιζεται μακρυα μας

Αγαπημενη,και κατι παραπανω απο ζωντανη, νεκρη μου πολη
κατι, χρονια τωρα, δεν ξεσπαει

Γιατι το ξερουμε και σιωπουμε

Η αποτομη εμφανιση της ομορφιας θα φερει και παλι τη βια

Ποτέ δεν θα ησυχασουμε.