τα αμοιρα της γης

Η στοργη που δε σου εδειξα
Η αγαπη που δεν ενιωσες
Τ’ αγκαλιασμα που παραμενει μουδιασμενο
Το φτερουγισμα στη καρδια οταν χαθηκαμε
Κι ολα τ’ αλλα τα αμοιρα της γης.

Γινονται αυτονομα τερατα
Μενουνε παραξενες σκιες στους τοιχους κολλημενες.

Με καρτερουν να γυρισω απ’ τη δουλεια
Και δε μ’ αφηνουν να κοιμηθω ολο το βραδυ
Με τις φωνες τους.