Μονογραμμα

Τωρα που η γειτονια σου εγινε στοχασμος του ηλιου

Θαρθω να στησω γιορτες
Θαρθω γυμνος να κατοικησω την συγκαταβαση σου
Κι εσυ θασαι διπλα μου μ’ ενα καταρτι στα μαλλια
Και μ’ ενα γαλαζιο τοπιο αναμεσα στα ματια σου.

Εισαι το θεωρημα μεσα σ’ ευθειες φωτος.
Εισαι το γεγονος μου.
Σε χανω στην αντιληψη της μερας.
Σε ξαναβρισκω εκει που μοναζει η ανοιξη.

Ο χρονος περνα με αμηχανια απο μπρος σου.
Κι εσυ του γνεφεις βαστωντας το μονογραμμα των εποχων μου.

Στηριγματα

Υγρο απογευμα.

Κραταω απο σενα εναν εσπερο.
Κραταω ενα μισχο απ’ τις παραισθησεις
της αμετακινητης εικονας σου.

Σε τουτο
Το μισχο ακροβατωντας
Τραγουδαω
Την αγαπη μου.

Σα μια εξομολογηση που δε τελείωσε ποτε.

Χρεοπιστωσεις

Και βαλαμε τα λογιστικα μας βιβλια κατω
Και καθησαμε αντικρυ στο παλιο τραπεζι της κουζινας
Αναψαμε και το φως απο πανω

Και καναμε πραξεις, λογαριασμους, προσθαφαιρεσεις
Βρηκαμε χιλιαδες χρεωσεις και πιστωσεις
Και το υπολοιπο το γαμημενο παντα « μειον»

Κουραστηκαμε και ξαπλωσαμε μακρια ο ενας απ τον αλλον
Και δεν κοιμηθηκαμε ολο το βραδυ
Και το πρωι και οι δυο ειχαμε την ιδια πικρη απορια

Υπερ ποίου πηγε τελικα η διαφορά ;

Τοτε μονο

Καποτε θα μετρησω τα χναρια που αφησες στην αυλη μας.

Οταν συνηθισεις να ερμηνευεις το θροισμα των φυλλων
Οταν μπορεσεις εστω να εικασεις την τρομοκρατια της Ανοιξης
και παραδοθεις ανευ ορων στην επικρατηση του Θερους.

Θα μαρτυρησεις
Αλλα θα τα καταφερεις.

Γιατι σε λευκες επιφανειες κατοικεις.
Γιατι σε λευκες επιφανειες αναπνεεις.

Και σου υποσχομαι δυο μεγαλα οστρακα επανω στους γλουτους σου
Κι εννια φιλια απο μενα.

Αστρικοι κρατηρες

Πεσμενο στους κρατηρες του αστρου.
Οχι εκεινου.
Εκεινου εκει πιο δεξια.
Εκει.

Αγαπημενο απ’ το ξανθο χνουδι
στα μαγουλα των μικρων παιδιων

Μικρο ξεφτιλισμενο ονειρο.

Στην Πλατεια Αριστοτελους

Διπλα απ την πλατεια Αριστοτελους δεν περνουν πια σε κανονικα δρομολογια τα καραβακια

Ειναι οι μνημες μας κουλουριασμενες πανω στις στεγες σπιτιων και αποθηκων
ν’ αγναντευουν κατα θαλασσα μερια
Σε καθε σταυροδρομι κολλημενοι στους τοιχους παραφιλουν οι φοβοι μας και μετρουν τις βολτες μας

Εμεις συνωμοτουμε ολο και πιο συχναστις κερκιδες των γηπεδων πώς να αποφυγουμε την κατασχεση των διαβατηριων μας
και να ξεχωριζουμε τις φωνες μας απ τις σειρηνες των ασθενοφορων

Και πώς μου φαινεταιπως εχοντας χασει ζυγαριες και σταθμα
μεσ’ σ’ αστρονομικα μεγεθη αορατων συμβασεων
μια λυπημενη πνοη αερα μας χαλαει την ισορροπια ;

Μια πνοη κρυου αερα μας ερημωνει

Κι ενα λευκο πουπουλο αρχιζει να στροβιλιζεται μακρυα μας

Αγαπημενη,και κατι παραπανω απο ζωντανη, νεκρη μου πολη
κατι, χρονια τωρα, δεν ξεσπαει

Γιατι το ξερουμε και σιωπουμε
Η αποτομη εμφανιση της ομορφιας θα φερει και παλι τη βια

Ποτέ δεν θα ησυχασουμε.

ΕΙΚΟΝΕΣ