Και τ’ αυριο προσχωρωντας μεσ’ την αιωνια ανοιξη των ανθεων
Περιμενοντας την επαφη σε ατραπους ενθυμησεων
Παραμενει με την φρουδα ελπιδα αλλων παρελθοντων καταστασεων
αλλων παρελθοντων προσωπων
αλλων παρελθοντων καιρων
Μιας μονης ροπης το αγκαλιασμα
Ενος μονου ασθενους το ριγος
Ενος μονου κροταλλισματος την αρχη
Μεσα εδω στροβιλιζομενο το αγγιγμα διαφαινεται για πρωτη φορα
Μεσα εδω και πουθενα αλλου
Θα αρχισει το παραλληλο των επιπεδων να μας πνιγει
Μας αλλοιωνει
Και του γνωριμου σφυριγματος μου τον ηχο θα ξεχασεις.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου