Αυτοσχεδιασμος ΙΙ

Αυτοσχεδιασμος, λοιπον, σε ηχους jazz με σαξοφωνο
Παμε ξανα να δουμε


Το φως απ την καντηλα που ανεβαινει διεξιοστροφα και μας τυλιγει

το δωματιο μας που οσο μεγαλωνουμε, τοσο και μικραινει

οι φιλοι μας, οι αγνωστοι και σκληροι αυτοι φιλοι μας

ο ακρατος πονος του ερωτα και η δια βιου εκμαθηση του

η αναγκη για καταταξεις, ομαδοποιησεις και γρηγορα συμπερασματα

το ρολόι που εκβιαστικα μας εντασσει στην αλληλουχια των γεγονοτων και δεν μας χαριζεται ουτε ενα λεπτο

οι μεθυσμενες φωνες στους δρομους που ξενυχτουν μαζι μας

η αβυσσος, οι κανονες του χαους κι εμεις στη μεση

η αγαπη που δεν ηταν αγαπη γιατι δεν διεκδικησε

η ντροπη για τα παρελθοντα και μελλοντικα ονειρα μας

τα στασιδια στους ναους για τις ικεσιες μας

το παλλομενο συμπαν και το πολυσυμπαν

η ζωη που μας πηρε ευλαβικα και υπουλα μεσα της και τωρα μας χωνευει

οι κλειδωμενες, σε στεγανα, μνημες μας και το κλειδι σε αλλους, που ακομα δεν γνωρισαμε

το ασαφες δικαιο και η απαξιωση των παιδικων μας αξιών

η συμφωνικη ορχηστρα πνευστων του Δημου και τα κυμβαλα

η σχετικοτητα του λευκου και η συνεχης εγρηγορση του παρατηρητη

η ακατανικητη ανασφαλεια μας για δικαιωση

η σεμνοτητα, που τελικα ηταν παραιτηση

ο φοβος του αγνωστου μυαλου μας και το ξεφρενο ανηλεες παιχνιδι του

Ο απολυτος εκφοβισμος της Ανοιξης και η ειρωνεια του φωτος

η παγκοσμια δικτυωση μιας συλλογικης συνειδησης

η ποσοτητα και η ποιοτητα

η δειλια των σχεσεων και η κρυφη γοητεια της παραδοσης

η κρυμμενη ντροπη για την παρεκκλιση της ζωης μας και το βλεμμα μας χαμηλωμενο στο πατωμα

το γονατισμα του πολεμιστη και η στιγμη της αποφασης του να ξανασηκωθει, που δεν λεει να ολοκληρωθει

η αναγκαια πολιτικη ξεπερασμενων και ανισων θεσμων

η συγνωμη που δεν ειπωθηκε ποτε, οσο μεγαλοπρεπα επρεπε

οι καταρακτες που συνεχιζουν να πεφτουν, αγνοωντας την ερημια της νυχτας

η ιδιατεροτητα της πολυσυνθεσης και το μεγαλειο της μοναδικοτητας

τα καραβια με εξωτικα ονοματα σε υπερατλαντικα ταξιδια

οι κριτες μας και τα κριτηρια τους

ο παλμος του θανατου και η κυοφορια της συνειδησης μας

οι ποροι μας που δεν ξερουν πια πώς να ρουφουν και μονο ιδρωνουν

οι πίκρες που μας εξουθενωσαν και μας αδειασαν

τα κυταρα μας, αναξιοι απογονοι νεκρων αστερων

τα υγρα του σωματος σου στο στομα μου, να σε κουβαλαω μεσα μου

η συντροφικοτητα και το μοιρασμα αλλα οχι η μοιρασια

το νεο επιπεδο που αναφυεται απο καθε συστημα, απροσμενα και ερημην μας

τα εκτυφλωτικα εδρανα που πανω τους γεννιεσαι , κατοικεις και πεθαινεις

το νοημα και το μη νοημα της υπαρξης

το γατζωμα μου στο λαιμο σου, σαν ορφανο παιδι

οι οριστικα και αεναως επανερχομενοι νεκροι μας

η αβασταχτη και απολυτη μοναξια και αμηχανία μας μεσα σε τοσα και τοσους

Ενα πελωριο καιι αχρονο δακρυ, τα υγρα του σωματος μου
Ετοιμο απο καιρο να ξεχυθει ποταμι και να μοσχοβολισει το τοπίο, γιασεμι
Το γιασεμι
Το κατασπρο γιασεμι

(το σαξοφωνο σταματα αποτομα και μας αφηνει μετεωρους)