τοσο απλα

Ακουστηκε σαν βοη απο αλογα που καλπαζουν
Το χαροπαλετο του πανω στο κρεβατι

Μετα γυρισε τα ματια στο κιτρινο ταβανι

Δεν παρακαλεσε, δεν σκεφτηκε, δεν εκλαψε

Απλα ειδε
Τον εαυτο του παιδι
Την μανα του, του φιλους του, το γρατζουνισμενο του γονατο, τα παγωτα, το κυριακατικο μεσημεριανο τους φαγητο, τον πελωριο και περιεργο κοσμο.

Ενιωσε την ιδια αγωνια που ειχε παιδι μπροστα στο αγνωστο

Μετα αφησε την τελευταια του ανασα
Ακουστηκε σαν μια πνοη απο ανοιξιατικο αερακι

Εξω στο παρκο τα παιδια χαλουσαν τον κοσμο με τις φωνες τους